Klik hier

Gedicht geïnspireerd op ‘Zon’ van Arjen Duinker.

Loop mee lieve moeder
en laat varen
je terechte angsten
hoe terecht ook

mam
vertrouw op mijn keuzes
even niet de jouwe
zo’n dag moest er komen

heus moeder
ik weet van je verleden
het velletje
op de warme melk

op koude dagen lopen

ik weet van je dagen zonder
en hoe ik daar niet in leven kon

maar lieve moeder
loop mee in mijn verhaal
en laat de dagen rusten

mam
ik ken het heden
en we spelen, moeder;

ik voel haar feilloos aan

(september 2012)

Wat wil ik zeggen?
is niet de vraag
wat kan ik zeggen?
vraag ik mijn brein, papier en pen

is het mijn bijna onvermoeibare
alom bekende maar toch unieke
voorstellingsvermogen
dat werelden kan scheppen zoals
niemand ze kende
en zo ja
wie zit daar op te wachten?

is het mijn onkunde in metaforen
zoals een kind in driedelig grijs
een boek in een zwembad
een wetenschapper op het bal
waar niemand veel van begrijpt
of hooguit aan het denken zet?

zijn het mijn problemen in de liefde
of mijn verleden
verhalen daaruit die iets mooier
verpakt en al rijmend tot de
herkenning of verbeelding spreken?

of blijft het bij de woorden
die bij toeval of de illusie van
inspiratie op papier belanden
en de schijn ophouden
iets te willen zeggen

en dat alleen maar kunnen

Dit gedicht is niet zo goed geschreven,
dus daar is het bij gebeleven

Wees boos
gooi met alles dat voor handen is
kies de kaalste kop
gooi al je haren los

Wees snel
ren aan alles voorbij
maak je uit de voeten
ren je longen rot

Wees moedig
laat niets je uit het veld slaan
pak alles eigenhandig aan
laat ze allen komen

Wees lief
drijf alles tot het uiterste
geef om alle harten
drijf alle dromen samen

Wij mannen zijn gezegend
met de eindeloze keus
zelfs twijfel is een optie
en geen moer is dubieus

Ons brein reikt tot het einde
relativeert tot het begin
niemand zal het begrijpen
enkel mannen zien het in

Gemak mag u het niet noemen
stupide evenmin
het is meer dat mannen zwijgen
zo krijgen wij ons zin